پوشیدن کفش پسرانه چراغ دار با طول ناکافی منجر به ایجاد بونیون هامی شود. ما پاها و تناسب کفش‌هایی را که کودکان پیش‌دبستانی در ژاپن می‌پوشیدند، بررسی کردیم و نتایج را با کودکانی که فقط پابرهنه در پیش‌دبستانی می‌رفتند، مقایسه کردیم. زوایای هالوکس 1238 فوتی ثبت شد.
تنها 12.3 درصد از کودکان با وضعیت مستقیم انگشت شست پا و 19.1 درصد از پای کودکان با زاویه والگوس بیش از 10 درجه مراجعه کردند. 75.5٪ از 620 کودک کفش های بیرونی با طول ناکافی می پوشیدند، 84.6٪ از 381 کودک کفش های داخلی خیلی کوتاه داشتند.
ارتباط معنی داری بین تناسب کفش و زاویه هالوکس مشاهده شد: هرچه کفش کوتاهتر نسبت به طول پا باشد، زاویه هالوکس بیشتر است. خطر نسبی انحراف هالوکس جانبی، بالاتر از خطر پس زمینه، تا 30٪ افزایش می یابد اگر کفش های بیرون دو سایز خیلی کوتاه باشند. زاویه هالوکس در کودکانی که پابرهنه می‌رفتند در مقایسه با کسانی که معمولاً کفش‌های داخل خانه می‌پوشیدند، به‌طور قابل‌توجهی کمتر بود. پابرهنه رفتن احتمالاً می تواند به مقابله با افزایش زاویه هالوکس ناشی از پوشیدن منظم کفش هایی با طول ناکافی کمک کند.
انسان ها حدود 40000 سال است که کفش می سازند و می پوشند. کفش های اولیه در درجه اول به عنوان محافظت در برابر گرما، سرما و آسیب عمل می کردند.
اولین نشانه‌های تأثیر پایدار کفش بر شکل پا در قرن هجدهم ثبت شده است. از آن زمان، مطالعات متعدد اثرات آناتومیک و عملکردی کامل کفش بر روی پای انسان را تایید کرده است.
این مطالعات عمدتاً یکی از دو رویکرد متفاوت را دنبال می‌کنند: یک رویکرد تحقیقاتی پتانسیل خطر را در جنبه‌های مختلف تناسب کفش با توجه به تغییرات پا بررسی می‌کند. و واتانابه، 1981؛ موریوکا.
رویکرد دوم بیشتر بر روی مقایسه ویژگی‌های آناتومیک و عملکردی افرادی که به طور منظم کفش می‌پوشند و کسانی که با پای برهنه می‌روند در تلاش برای تعیین کمیت اثرات احتمالی پوشیدن کفش تمرکز دارد.
