ما هر روز آنها را می پوشیم و به طور کلیشه ای، زنان اغلب از آنها سیر نمی شوند: کفش. ما آنقدر به این پوشش های پا عادت کرده ایم که اگر کسی بدون آن در خیابان راه برود تعجب می کنیم. کفش ها در هر شکل و اندازه ای هستند و برای هر موقعیتی می توان یک جفت متفاوت را پوشید. کفش ها از زمان های بسیار قدیم پوشیده شده اند، اما عملکرد آن در طول قرن ها تغییر کرده است.
اعتقاد بر این است که کفش کالج ورنی برای اولین بار در دوره 15000 تا 12000 قبل از میلاد مورد استفاده قرار گرفت. این “کفش” از پوست حیوانات ساخته شده بود و عمدتاً به عنوان محافظت در برابر سرما در نظر گرفته شده بود.
پوست را با سنگ چخماق تمیز می کردند و با اخرای چرب یا قرمز می مالیدند، رنگدانه ای که برای ساختن نقاشی های دیواری نیز استفاده می شد. این به چرم تناسب صافی داد. سپس با نوعی بند به دور پاها بسته می شد.
در جامعه مصر باستان، کفش کمتر کاربرد عملی داشت تا نمادی از وضعیت برای طبقات بالا. راه رفتن با پای برهنه کاملاً عادی بود و تنها پس از 1500 سال قبل از میلاد بود که به تدریج پوشیدن کفش رایج شد.
مردان ثروتمندتر کفش های چرمی نرم می پوشیدند که اغلب با طلا و جواهرات تزئین شده بود. زنان برای پوشاندن پای خود از نی های بافته شده استفاده می کردند. فرعون ها باید در جامعه مصر نشان می دادند که بالاتر از بقیه هستند.
آنها این کار را از جمله با استفاده از صندل های ساخته شده از پاپیروس یا چرم نرم با نوک فرفری انجام می دادند. بردگان و فقیرترین افراد حق پوشیدن کفش را نداشتند. بنابراین فقیر و غنی از طریق کفش از یکدیگر متمایز می شدند.
صندل در دوران باستان رایج بود. صندل های یونانی اغلب بسیار ساده بودند و شامل تعداد زیادی بند بودند که روی پا (و گاهی اوقات مچ پا) بسته می شدند. همه این کفش را می پوشیدند و حتی خدایان یونانی با این صندل به تصویر کشیده شده بودند.
همانطور که در جامعه مصر باستان، بردگان کفش نمی پوشیدند. کودکان نیز اغلب کفش نمی پوشیدند. زنان نیز این صندل را می پوشیدند، اما گاهی اوقات برای بلندتر و لاغرتر به نظر رسیدن از کفی های چوب پنبه بلند استفاده می کردند.
