عسل را می توان به طور کلی به عنوان خام و فرآوری شده طبقه بندی کرد. پس از استخراج از کندو، معمولاً عسل را صاف می کنند تا موم و سایر ذرات غیرعسلی از بین برود.
در این مرحله به شکل عسل کنار اورازان خام خود می آید که می توان آن را بیشتر گرم کرد و در شیشه ریخت تا به عنوان عسل فرآوری شده در دسترس قرار گیرد، شکلی که بیشتر در سوپرمارکت ها موجود است. فرآیند گرم کردن و گلدان باعث حذف عوامل بیماری زا و همچنین ویتامین ها و آنتی اکسیدان های موجود در عسل خام می شود.
فصلی بودن، شرایط محیطی، تکنیک‌های فرآوری و انواع شهدها، همگی می‌توانند بر ترکیب عسل تأثیر بگذارند، اما اساساً، اجزای اصلی غذایی کربوهیدرات‌ها هستند. علاوه بر آب، عسل حاوی مقادیر بسیار کمی پروتئین، ویتامین، مواد معدنی، عناصر کمیاب، آنزیم ها و پلی فنول ها از جمله فلاونوئیدهای گرده است که می تواند به شناسایی منشا عسل کمک کند.
ضوابط ترکیب عسل بر اساس دستورالعمل شورای 2001/110/EC مورخ 20 دسامبر 2001 تنظیم می شود که مشخص می کند حداکثر محتوای آب در عسل نباید از 20 درصد تجاوز کند تا آن را به عنوان یک محصول غذایی اصیل در نظر بگیرید.
عسل معمولاً مایعی صاف است که حاوی کریستال های ریز و نامحسوس است. با این حال، عواملی مانند منشاء آن، دمای ذخیره سازی پایین، زمان نگهداری طولانی تر و محتوای گلوکز بالاتر، همگی می توانند منجر به تبلور شوند.
کریستال های بزرگتری تشکیل می شود و بافت آن ترد می شود. این فرآیند را می توان به صورت لحظه ای با حرارت دادن ملایم معکوس کرد. با این حال، حرارت دادن و فیلتر کردن عسل می تواند اثرات نامطلوبی بر خواص آن مانند تیره شدن رنگ، از بین بردن آنزیم ها و از بین بردن آنتی اکسیدان های تقویت کننده سلامت داشته باشد.
آیا عسل برای شما مفید است؟ عسل هزاران سال است که در طب سنتی به دلیل پتانسیل ضد باکتریایی، خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی اش استفاده می شود. عسل مخصوصاً برای مصارف پزشکی تهیه شده را می توان به صورت موضعی برای پانسمان زخم استفاده کرد.
